Północ

Okruchy marzeń,
drobinki snu,
wierne przeszłości -
atramentowe plamy,
wczepione w palce jak rzep.

Nie oszukują logiki zdarzeń,
po prostu mają ją gdzieś.

Dlatego blądzę
pośród domysłów,
luźnych skojarzeń,
próbując wyłowić z nich sens.

Wszystko na próżno.
Jakby nie w porę.

Gdy ciebie nie ma -
jestem najemcą
domku z kart.

T.
2025

sypię piasek na sen

na bycie spokojem

nie trap się zbyt nadto

już zbliża się rozwiązanie

choć dziś w kułak chichocze nieznane

bądź dobrej myśli

krzyki żurawi w tańcu 

wróżą na was dwoje

przecież tak pięknie potrafisz 

się do niej modlić 

K.

2025

Po słowie

Taką prośbę mam do Pani,
droga Pani.

Nim Pani spakuje walizki
nim się do nich jaka muszla zapląta,
a potem, kiedy się jedno z drugim skończy,
ale póki ostatnie nie ziści,
niech mi Pani,
więcej więcej nie zasypia.

Niech się Pani,
droga Pani,
po prostu wysypia.

T.
2025

proszę pana                                  poukładam ciasno sny                    

by ich ważkość siły dodała.          latać bez licencji obiecuję nigdy więcej                                        

walizki rozpakowane 

codzienność znaczę spokojem 

i pana nienazwaną obecnością

K.

2025

10.

oswoję mrok
co w kącie przysiadł
wyśpiewam ciszę
która słów głodna
jeszcze w nas tyle zapatrzeń
w sny miękko zapadło
nic tu po nas
z kącików twoich ust
cienie ścieram
uśmiechem łagodnym
nie bój się
K.


Strach między ciszą a jutrem przycupnął
Liczydła wyciągnął, minuty odlicza.
Nie boję się czasu, co w tykaniu zastyga,
Nie boję się kątów mrokiem przesiąkniętych.
Czegóż mam się bać? Czyjego chichotu?

Niech ponad nadzieję wyrasta,
to, co mnie leczy z nieoswojeń moich
to czym nie jestem i kim jesteś
Wszystko to proste, jak szczęście.
T.

wrzesień, 2007

Błękit

dziś idziemy ramię w ramię

dym opowiada nadzieję

pachnie morzem i tym
co odeszło

nienazwane

zza drzew
zaglądają driady

i uśmiechają się łagodnie

wieszczą długą podróż
w nieznane

K.

Niczego nie pakuj
weź tylko siebie
i grosz na szczęście
- niech na rozstajach ogrzeje kieszeń
nadzieją na więcej.

T.

2025

15.

zabrałam cię marzeniom
w migotanie ubrałam
drżąca słowem

zabrałeś mnie westchnieniom
w ciszę utuliłeś
jak w dłonie

tacy obco znajomi
słabniemy bez siebie
zwyczajnie boleśni
w nienazwaniu
K.


Czas stygł między nimi
bojąc się poruszyć.
Niemy,
- z tykania odarty,
błogosławi ciszą.

Oni w sobie uwięzieni,
dłońmi szukali pomostów,
ustami odnajdowali drogę,
kiedy nad słowem przejść wypadło.
Czy warto było?
Warto,
warto,
warto...
T.


a każdy z mostów pachniał dymem
drogę odwrotu odcinał
skazani na siebie
siebie zapomnieli
w tej ciszy słowem rannej
nie ma już czasu
w skuleniu ramion
pustka nieobjęta
straszy chłodem
K.

Nie ma odwrotu z drogi
prowadzącej do siebie.
Nie ma takiej pustki,
która mogłaby zaprzeczyć ramionom.
Reszta jest dymem spowijającym jutro.
T.


listopad, 2007

***

nie przestawaj opowiadać
zamknę cię we wczoraj
nim do widzenia
będzie tylko zaklinaniem czasu
K.


Coś ci podać?
Wydajesz się taka smutna,
jakby słońce zatrzasnęło się
po drugiej stronie złego.
Opowiedzieć ci coś?
Na Twoim czole samotność
wbiła stopy w bruzdy
- gwiżdże pustce ostatnią melodię.
Przytulę Cię.
Widziałem jak przez sen drżą ci ręce.
Tak, nie odchodzę nawet nocą
pilnuję,
by strach nie rozlał się zbyt szeroko.
Popatrz,
za drzwiami płonie jesień.
Może to ostatni dzień,
kiedy można wyjść w sukience?
Na krótki spacer,
weźmiemy ze sobą dzieci.
Dla Ciebie zacznę udawać,
nie trzeba nic więcej.
T.

listopad 2011

Drzwi

uparcie milczą

kojarząc kroki i echa przebrzmiałego wczoraj

czasem nieśmiało wspomną czekanie

ciągle te same

wierne niezgubionym kluczom

codzienną modlitwą zapraszają dzień bez ciebie

K.
2023



W ułomkach luster

przycupnęła cisza.

W uszach nie dzwoni,

o nic nie pyta. 

Wyczekuje, by ją słowem zebrać,

jak witraż.

T.
2025

***

Nocą wszystkie koty czarne, a słowa jednakie.
Spod powiek sen się sypie, złote runo zamienia
w piasek.
Palce śpiące w ostatnich westchnieniach
ziarna chwytają.
Na próżno.
Pióro potyka się o kurzu drobinkę
- jest chwiejne.
Lada moment upadnie.
Papier jeszcze tylko chrzęści łakomie,
cierpliwy, wiadomo.
Czy starczy mu tej cnoty do jutra,
jeśli teraz mnie noc zmoże?
A gdyby tak poddać się, miast pleść swoje
trzy po trzy, sześć po sześć
i po czyjąś koronę niezgrabnymi dłońmi sięgnąć...
Dać wytchnienie głowie,
ona nie jest Odysem,
Itakę zna z cudzych marzeń, powieści.
Niech więc mnie noc ogarnie.
Niechaj w niej zasnę
na zawsze.
Ocalony niepamięcią na nowo się zacznę.
T.

listopad 2009

Ściany (Walls)

błądzę obok ciebie

spod kół pryskają marzenia

pomiędzy nami nowe  ściany

 i nie ma strachu 

blady mężczyzna mówi twoimi słowami2

patrzę ukradkiem na ciebie

lekko się uśmiechasz 

ktoś na horyzoncie zawiesił słońce

na nowy dobry dzień

K.
2025

Nie starzeją się serca

z nici babiego lata szyte

Bez szwów, bez fastryg,

biją równym rytmem

w pajęczynie wschodów i zachodów

z ciebie do mnie,

ze mnie do ciebie,

pomiędzy ludzi.

Między nami przestrzeń kurczy się

do jednej, dobrej myśli.

T.
2025

Kaleka

 

nagle ukruszyło mi się serce

z czekania na niewiadomoco

utkałam siebie na niepogodę

ładniejszą o ten grudzień

który się rozpłakał z żalu 

za czasem zgarbionym zmęczeniem

marznę licząc palce

krople dżdżu znaczą linie serca i rozumu

nagle ukruszyło ci się serce

wyszeptałeś nad ranem

tuląc poduszkę

K.

2022 

Przedczerwiec w zieleni

Niepewność i majowa ostatnia noc. 

K.
2025


Śniłem czerwiec

nabrzmiewający dniami,

jak kiść winogron w toskańskim słońcu.

Słyszysz?

Soczysta zieleń pąków pęka,

spod płotów, wieczorami wychyla się już maciejka

i wcale nie szkoda zachodu.

Zresztą, bawi się ze wschodem w berka

aż do śpiewu skowronka.

Takie to infantylne,

niemal głupie,

ale nie chciałem się budzić...

Otworzyłem oczy,

a tu koniec czerwca.

Zapukałaś do drzwi z pierwszymi dniami lipca.

T.
2025

obudziło mnie twoje wołanie

zabawa z morfeuszem w sen mara

wywiodła mnie na dobre na manowce

daleka smuga dymu opowiadała ciepły dom

bozia szykowała nowy dzień

pachniało zbożową kawą

lipiec wołał ciepłym wiatrem od pól

od ciebie do mnie 

K.

2025

Cisza małych miasteczek

W małych miasteczkach noc jest cicha. W małych miasteczkach noc nie ma tajemnic, nie przyczaja się ciemnymi zaułkami skrywającymi złowróżbne cienie. W małych miasteczkach noc nie wtrąca się w cudze sprawy.
Mieszkałem kiedyś w takiej mieścinie. Niedługo, zaledwie tyle, by poznać jedną kawiarnię i kilku stałych bywalców. Niedługo, zaledwie tyle by się z nimi zaprzyjaźnić, ale nie związać.
Na tyle jednak długo żeby się przejąć, pochylającymi się ku ulicom ścianami. Na tyle długo, bym mógł opowiedzieć ci tę historię.
Wracałem, jak prawie każdej nocy, przez puste, ciemne ulice do domu, który nie był moim miejscem. Z początku jej nie poznałem. Próbowała podnieść się z ziemi, wołając o pomoc. On stał w rozkroku, nie tak znowu pijany żeby nie potrafił w nią trafić. Krzyczała więc w przerwach między ciosami. Zacząłem biec, a tupot moich stóp odbijał się od ślepych, tylko z pozoru, okien. Nie było trudno go przewrócić, nie było problemem obezwładnić. Nie zdążył zareagować zataczającym się słowem.
Wtedy za sobą usłyszałem, wolne od pauz, histeryczne wołanie: „Biją! Pomocy! Ratunku!” Ciężar jej strachu osiadł na moich plecach i wgniótł w jego oddech. Jej palce wbiły się w koszulę na piersiach i rozorały skórę jak stare płótno. On już się zbierał, w pijackim gniewie, ona nieprzytomna z przerażenia łomotała pięściami o moją głowę. Przecież biłem jej męża. Strząsnąłem ją z siebie, wołając, że chcę tylko pomóc.
Okna w kamienicach zmartwychwstawały nocną iluminacją. Robiło się coraz jaśniej. Atakowany z dwóch stron, nie broniłem już nikogo prócz siebie, bojąc się, że i noc stanie ze mną do walki. Nadjechała policja. Siedząc pod niebiesko-czerwonym "słońcem" sprawiedliwości nie potrafiłem pojąć, co się właściwie dzieje. Dopiero potem zrozumiałem, że jestem nikim, dopóki jestem obcy. Gdybym nim nie był, patrzyłbym zza trumny okna i o wszystkim wiedział.
- Pytasz skąd ją znałem?
Kilka dni wcześniej szła zapłakana ulicą. Zapytałem: "Co się stało?". Odpowiedziała: "Uciekłam od męża". Potem przekonałem właścicielkę kawiarni, żeby dała jej posadę kelnerki. Miłość do kata okazała się silniejsza od życia. Młoda dziewczyna jeszcze przed trzydziestką... 

T. 

2009

13.

stygnę w zachwycie
kamieniem się stając
z sercem jak liść drżącym
starzeję się niepostrzeżenie

czas patrzy na mnie łakomie
niewidzialnym palcami
rysy na mnie znacząc
codziennym mijaniem
K.


Przebiegle ramiona wyciągam,
potem z trzaskiem je zamykam.
Czas w uścisk schwytany
skomli tuż przy moim uchu.

Nie puszczę!
Wołam Jakubowym głosem.
Pobłogosław!
Żądam patrząc mu w oczy.

A czas dyszy coraz głośniej,
tchu mu wkrótce zabraknie.
Puść.
Przez zaciśnięte usta syczy.
Nie puszczę, jesteś we mnie więźniem.
T.

październik, 2007

Niepokój nawróceń

jest w nas niepokój nawróceń

- czas zagryzany niemówieniem

dopomina się o rozgrzeszenie

wyliczane na palcach kolejne katastrofy

uśmiechają się pobłażliwie

K.

***

bielą kartek się zaczynasz

i zaraz potem dźwięczysz
szeregiem pochyłych liter
łapię cię za słowo
i rośnie we mnie
wzruszenie na więcej

K. 
2012/2025

Coś się wydarzyło…
Atrament wtłoczony pod skórę
chwyta letnie słońce,
wyławia z cienia wersy:
Człowiek wierszem jest
sam w sobie.
Nawet, kiedy zapomni
prozą obity, jak kijem.

T.
2012/25

Statki moich tęsknot

rozkładam talerze na stole

lekko rozkołysane opowiadają

wszystkie katastrofy

w których tak daleko im było do ludzi

wygładzam rogi strachu

wszystkich panien wierzących

w cud zamążpójścia

K.

To nie czas na cuda

ani nie pora, by przygładzać zmarszczki.

Życie się żyje

przewracając półki,

na których porozstawiano pamiątki.

Śmieje się z każdego:
- nigdy
- nie wierzę
- na zawsze.

Coś chowa w zanadrzu,

jakieś otwarte okno,

miejsce na ławce,

nagły przeciąg

żeby przewietrzyć głowę z zaśniedziałych myśli.

Przestać być wygodnie.

Zacząć być po prostu. 

T.

nieprzewidywalność zatrzaśniętych drzwi

z czasem potrafi roześmiać codzienność

dziś małą łyżeczką delektuję się nami

do syta

K.

 

Nie pamiętam dat

Zawsze tak się się działo,
zawsze taki byłem.
Chronologia uruchamia czas,
a ja nie chcę, żeby mijał.
To, co boli,
boli,
boleć ma choćby do końca.
To, co pali,
trwa,
wybaczenia wypatrując słońca.
Nic nie będzie jednak tak, jak przedtem
nikt już nie jest tak jak wtedy.
Wszystko inne jest, gdzie indziej,
szkoda, że dopiero teraz we mnie sobą…

T.

jestem na wyłączność
mam coraz mniej marzeń
linie na czole
zwalniają mnie z niemówienia
dzień dobry nastolatki
jest zegarem mego mijania
wieczorami opukuję samotność
lekko zdyszana powszednieje
i mniej boli
K.

Czy ja Jestem?

Zamiast odpowiedzieć

chce się westchnąć

bo „mój boże” gdzieś poszedł

albo zasnął.

Obracam w palcach kolorowe szkiełka,

którymi mi głowę zawracał

i jest mi tak wszystko jedno,

że aż dobrze.

Najlepiej, być może.

T.

luty/marzec 2023

"Drobnochwila"

Moja nadzieja

czyści skrzydła

w czerwieni gasnącego słońca

szykuje sobie strój

w domu dobry anioł

miejsce mości

dobrze mieć swój kąt

albo kątów kilka

Powiada tercybiades

A ja mimo wszystko mu wierzę

K.

Miejsce z widokiem

na czas i przestrzeń,

słowa zaplątane w twoją sukienkę
- tę na co dzień i od święta
i tę od „Matko boska”.

Miejsce bez szaf, szuflad

schowka pod łóżkiem,

odrobiną cienia rzucanego przez krzesła

Gdzie nic nie trzeba

można wszystko.

T.

Powroty

Szukam słów pomiędzy szpargałami, których nadmiar. 

Porozrzucane w nieładzie, strojne, jak najważniejsza rzecz pachną naftaliną zajmując czas i miejsce.

Niełatwo z nich wyłowić słowa

Bo słowa tylko sobą są,

choćby wyczucia było brak

- zawsze na miejscu,

- zawsze na czas.

Nigdy bez sensu
T.

***

tutaj jestem 

osłuchuję twoje wspomnienia

koję płacz dziecka

rzucam karty na stół

i podaję kolejny powód do płaczu

jestem salową w różowym kitlu

niewyspaną pielęgniarką

lekarzem od siedmiu boleści

tutaj jestem

rozgrzeszam cię oczami pacjentów

podających ci dłoń, gdy nie wiesz

czy już toniesz czy tylko tak ci się zdaje?

K.