moje dłonie pachną tobą
chowam w nich świat
i patrzę jak przez palce
uciekają światła mijanych miast
w przydrożnych kafejkach
czas wpada w szklanki
tęskniące za porcelaną
na ladzie tańczą wieczorne cienie
coraz bliżej nam do siebie
a ciągle zdajemy się być
deszczowym przystankiem marzeń
K.
Wśród obcych śladów
spotykam wystygłe przezroczyście
pocałunki Twoich dłoni.
Nie zwykłem się śpieszyć,
więc czekam w międzydeszczu,
aż po drodze Ci tędy wypadnie.
W zawieszeniu, w niepewności,
w zwykłym na niezwykłe czekaniu.
Nie myśl, że powiem coś więcej,
znasz mnie przecież tak dobrze
z obfitości słów
zastygłych w niepozbieraniu.
T.
czerwiec 2008
Od T. do K. i odwrotnie
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Z zaczytania
-
Coraz spokojniej cię mam, gdy się oddalasz. Już nie rozdrapuję ciemności - po drugiej stronie nieba białe żagle obiecują swobodę od siebie. ...
-
Moja nadzieja czyści skrzydła w czerwieni gasnącego słońca szykuje sobie strój w domu dobry anioł miejsce mości dobrze mieć swój k... -
Uratuj mnie powtarzasz każdego poranka każąc opowiadać sobie jutro. Przysiadam na brzegu łóżka pozwalając słowom walczyć czekam aż oswoją w ...
Dobrze się znacie?
OdpowiedzUsuńNormalnie, czuję się, jakbym podsłuchiwała.
Znamy się tylko z widzenia/lalala/
OdpowiedzUsuń/łypnięcie kontrolowane/
OdpowiedzUsuńTak właśnie jest. Dajemy się podsłuchiwać:)
OdpowiedzUsuń/zastepowała/
OdpowiedzUsuńMoże nawet więcej. Szukamy szeptów dobiegających przez dziurkę od klucza.
OdpowiedzUsuń/Słodka, strzel mnie jak będę za dużo mówił za Ciebie/
I nasłuchujemy kroków na schodach
OdpowiedzUsuń/dobrze Tercybiadesie/
Piszcie, piszcie... Ja poczytam. Znam mechanizm, poniekąd. Proszę mnie nie pytać, jaki, ponieważ wszystko jest zawarte w słowie "poniekąd".
OdpowiedzUsuńMechanizm czego?
OdpowiedzUsuńNasłuchiwania kroków na schodach. Poniekąd :P
OdpowiedzUsuńCzekasz na kroki?:>
OdpowiedzUsuńA czekam. I na szepty, niekoniecznie przez dziurkę od klucza.
OdpowiedzUsuńAle o czym my? :>
O cierpliwości.
OdpowiedzUsuńI o strachu.